Ne yaşarsa yaşa, başına ne gelirse gelsin bunu kendin yaşarsın. Hayat asla senin iyileşmeni beklemez ve akmaya devam eder.

Hastanede yatarken ve yatağımdan pencereye kadar olan 5 adımı ancak 2 kişi eşliğinde yaklaşık 10 dakikada yürüyüp E5’e baktığımda aklımdan geçen hep şu olmuştur: Ben burada acı içinde yatıyorum fakat dışarıda hayat devam ediyor. Kimi eğlenmeye gidiyor, kimi evine dinlenmeye. Ben acı çekiyorum diye dünya durmuyor.

Şimdi ne zaman o hastanenin önünden geçsem, kaldığım kata bakıp şöyle düşünüyorum: Orada şu an acı çeken biri var ve ben hayatıma gayet mutlu devam ediyorum. Çok daha iyiyim artık ve yaşadıklarım geçmişte kaldı. Hiç bitmeyecekmiş gibi gelen günler geçti gitti.

Evet durup düşününce şu an dünyada bir yerlerde birileri doğuyor ve birileri ölüyor; birileri mutlu birileri acı çekiyor. Fakat bizzat o olumsuz durumun içinde olup dışarı bakınca her şey daha bir farklı geliyor. Gerçek çarpması yaşıyor insan.

Ne kadar büyük bir sıkıntı içinde olursan ol hayat hep devam edecek ve senin oturup sıkıntılarının geçmesini bekleme gibi bir şansın olmamalı. Aksi takdirde sıkıntıdan kurtulduğunda hayata geriden başlamış olursun.

Her iyi şey gibi, kötü şeylerin de biteceğini unutma.