Hayat beraberinde bir çok şey getirir her gün. Kimine göre yüktür bu kimine göre hayat işte. Kimi en zor durumda bile gülebilir kimi en ufak bir zorlukta yıkılır.

Bu kimin ne kadar güçlü olduğundan ziyade kimin düşünce yapısını ne kadar değiştirmiş olduğuna bağlıdır.

Hayatın getirdiklerini zorluk olarak görüyorsan, bunların altında ezilmen gayet normal. Hayatın getirdiklerini sadece hayat olarak görebiliyorsan o zaman yapabileceklerinin sınırı yok ve karşılaştığın her durumla baş etmen mümkün.

Yoğun bakımda tek başıma yatarken ve karşımda 4-5 doktor durmuş bir yandan bacaklarımı kontrol edip bir yandan da bir daha yürümeme ihtimalim olduğunu söylediklerinde ağlamadım, bağırıp çağırıp dövünmedim. Sadece ne yapabileceğimi düşündüm ve vazgeçmemeye karar verdim. Ailemin sırayla 1-2 dakika beni görmeye izin verdiklerinde de durumla sadece dalga geçtim. Bir daha asla yürüyemezsem neler yapabileceğimi planladım fakat yürümeye çalışmaktan da hiç vazgeçmedim. Şimdi yürüyorum 🙂